به گزارش خبرنگار خبرگزاری«حوزه» از تهران، استاد حسین انصاریان طی سخنانی در مسجد رسول اکرم(ص)،با بیان اینکه انبیاء برای دعوت بندگان به سوی پروردگار هیچ مزدی دریافت نکردند، اظهار کرد: خداوند در آیه 47 سوره سبأ می فرماید: «لاٰ أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ أَجْراً» به امت‌ها اعلام کنید که من یا هر پیغمبری برابر رساندن پیام‌های خداوند به شما هیچ پاداشی را درخواست نمی‌کنیم. که ملت فردای قیامت نگویند این پیغمبر تو در مقابل زحماتش از ما میلیاردی پول می‌خواست، ما هم چنین جیبی را نداشتیم و نتوانستیم بپردازیم؛ این است که به حرف او گوش ندادیم و به‌دنبالش نرفتیم.
هیچ بهانه ای در نپذیرفتن دعوت انبیاء مقبول نیست
وی ادامه داد: اینکه پیغمبران اعلام کردند در مقابل زحماتی که برای تبلیغ پیام‌های خدا کشیدیم، پاداشی نمی‌خواهیم، اتمام حجت بر بندگان است که وقتی مخالفین در روز قیامت محاکمه شدند و به آنها گفتند چرا به حرف انبیا گوش ندادید، نگویند انبیا از ما پول حسابی می‌خواستند و ما نداشتیم که بدهیم، گوش ندادیم. این در دنیا بی‌سابقه است و این مسئله فقط در عرصهٔ دین اتفاق افتاده است؛ وگرنه شما امروز به پنج قارهٔ آسیا، آفریقا، آمریکا، اروپا، و اقیانوسیه بروید و ببینید کسی حاضر نیست مشتاقانه یک ماه، یک هفته یا پنج روز برای کسی مجانی کار کند، ولی چقدر کار انبیای الهی زیبا بوده و این امر واجبی است که خدا به آنها کرده و گفته است هیچ پاداشی را در مقابل تمام زحمات چندساله‌تان برای امت طلب نکنید تا اینها فردای قیامت حجتی بر من نداشته باشند و من محکومشان کنم و بگویم شما با انبیا مخالفت کردید، آنها از شما چه می‌خواستند که پرداختش برایتان سخت بوده و گفته‌اید حال که پرداخت مشکل است، ما کاری به کار انبیا نداشته باشیم!
پاداش 124 هزار پیغمبر تنها برعهدهٔ خداست
این مبلغ عرصه بین الملل اظهار کرد: 124 هزار پیغمبر اعلام کردند که «لاٰ أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ أَجْراً فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ» پاداش ما فقط برعهدهٔ خداست؛ اگر من 950 سال بین شما تبلیغ دین کردم، پاداش این 950 سال من برعهدهٔ محبوب و مولایم است. من کارگر او بودم و او کارفرمای من بود، مزد مرا هم وعده داده که می‌پردازد و وعده‌اش هم وعدهٔ حق، درست و قابل‌اجرایی است.
رنج های پیامبر(ص) در مسیر دعوت به سوی پروردگار
وی به رنج ها و زحمات پیامبر(ص) در طول عمر مبارکشان و فرمان ویژه خداوند به ایشان اشاره و تصریح کرد: پیغمبر اکرم(ص) سیزده سال در مکه بود، سه سالِ آن را با آنهایی که مسلمان شده بودند، در شعب ابی‌طالب زندانی بود و خدیجهٔ کبری(س) هم با او بود. وقتی سه سال تمام شد، خدیجهٔ کبری(س) تقریباً در آن سه سال از پا درآمده بود و از دنیا رفت. شعب ابی‌طالب یک دره مانند، در کوه‌های روبه‌روی مسجدالحرام است؛ کوه بسیار سختی است که یک دره دارد. مشرکین پیغمبر اکرم(ص) و مسلمان‌ها را که تعدادشان هم زیاد نبود را محکوم کردند که سه سال، یعنی هزار شبانه‌روز در این دره و شکاف کوه باشند؛ شکاف کوهی که وقتی آفتاب به دو طرفش هم می‌تابید، از سنگ‌ها آتش بلند می‌شد؛ خرید و فروش مواد غذایی در شکاف کوه را ممنوع کردند یعنی تحریم اقتصادی کرده بودند. فقط نصف شب‌ها حضرت علی(ع) که حدود سیزده چهارده سال داشت، پنهانی از این شکاف بیرون می‌آمد و به خانهٔ دوستان پدرش ابوطالب می‌رفت که علی(ع) را به‌خاطر رفاقت با پدرش دوست داشتند و بعد هم می‌گفتند بچه است، این فعلاً جا ندارد با او مبارزه کنیم. علی(ع) از آنها مواد غذایی یا نان خالی می‌خرید و تا هوا روشن نشده به طوری که دشمنان او را نبینند، داخل شکاف کوه می‌آورد.
پیامبر(ص) در طول 23 سال رنج و زحمت، لحظه ای عقب نشینی نکرد
مفسر و مترجم علوم قرآنی ادامه داد: پیغمبر(ص) سه سال در محاصره بود؛ بعد هم که محاصره تمام شد و بیرون آمد، هر جا او را دیدند، یا به او سنگ زدند یا با چوب زدند یا عبا را به دور گردنش پیچیدند یا کارهای دیگر کردند. در توضیحات آیات سورهٔ فرقان در تفاسیر است که به مسجدالحرام می‌آمد و نماز می‌بست، آنها می‌فهمیدند در حال ارتباط با پروردگارش است و نمازش را نمی‌شکند، آب دهان به صورتش می‌انداختند، آ‌ن‌هم آن دهان‌های نجس، کثیف و پلید. با این حال، پیغمبر(ص) یک لحظه در این 23 سال از تبلیغ دین خدا عقب‌نشینی و استراحت نکرد و نگفت خسته شده‌ام. پس از آن سیزده سال، ده سال هم در مدینه بسیار سختی کشیدند.
1500 سال گمراهی و غفلت
استاد انصاریان افزود: مردم شهر مدینه چند طایفه بودند، یهودی‌های مدینه که دائم مزاحمت ایجاد می‌کردند؛ مسیحیان مدینه کمتر مزاحم می‌شدند و مزاحمت‌های غیر مثلاً فیزیکی داشتند. یک نوعش این بود که این کشیش‌ها به مردمشان می‌گفتند مواظب باشید! آن پیغمبری که خدا در انجیل خبر داده و شما می‌خواندید، این نیست و دائم دروغ پراکنی می‌کردند که مبادا یک ارمنی یا مسیحی مسلمان شود؛ چون قبل از بعثت پیغمبر، مسیحی‌ها ششصد سال در انجیل و یهودی‌ها چندهزار سال در تورات خوانده بودند که آخرین پیغمبر در عرب مبعوث به رسالت می‌شود. قرآن می‌گوید اینها همه منتظر آمدن آن پیغمبر بودند؛ وقتی پیغمبر(ص) آمد، با اینکه احبار آنها کاملاً می‌شناختند این همانی است که تورات و انجیل خبر داده است ولی تبعیت نکردند. آنها همهٔ نشانه‌هایی که در تورات و انجیل بود، در پیغمبر(ص) می‌دیدند ولی به عوام‌الناس و بی‌سوادها می‌گفتند مواظب باشید گول نخورید! این آن کسی نیست که خدا خبر داده است. 1500 سال است که همین را می‌گویند؛ یعنی همین یهودی‌ها، مسیحیان و کلیسائیان امروز، هنوز هم می‌گویند پیغمبری به مسیح ختم شده است.
خداوند به پیغمبر(ص) دستور واجب داد که به ملت بگو من پاداش می‌خواهم
استاد اخلاق حوزه گفت: پیغمبر مظلوم، اولاً چقدر زجر کشید و ثانیاً کامل‌ترین، جامع‌ترین و نورانی‌ترین دین را در آن شرایط بسیار سنگین تبلیغ کرد؛ حال اوضاع کمی آرام شده و دیگر وقت آن است که مثلاً مزد برای پیغمبر تعیین شود. 23 سال کار کرده است و خدا برخلاف 124هزار پیغمبر که به آنها گفت: به امت‌ها بگویید ما هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهیم؛ ولی به پیغمبر(ص) دستور واجب داد که به ملت بگو من پاداش می‌خواهم. این جامعه حق ندارند در برابر زحماتت تو را بدون مزد و اجر قرار بدهند.
استاد انصاریان در پاسخ به اینکه خداوند چه مزدی برای پیامبر(ص) تعیین کرد؟ اظهار کرد: تعیین پاداش پیامبر(ص) به‌عهدهٔ ملت نیست که سران اوس و خزرج و قبیله‌های دیگر که مسلمان هستند، در مدینه و داخل خانه‌ای، سالنی، باغی در اطراف مدینه جلسه بگیرند و فکرها را روی هم بریزند که مقابل این 23 سال زحمتش چقدر به او طلا و نقره، درهم و دینار بدهند. پروردگار در آیه ای می‌گوید: تعیین پاداش به‌عهدهٔ من است؛ چون من می‌دانم این 23 سال تو، چه پاداشی دارد. حال این پاداش را اعلام کن که به تو بدهند.
مودّت قُرْبا، پاداش 23 سال رنج پیامبر(ص)
وی مودّت قُرْبا را پاداش پیامبر(ص) دانست و در توضیح مفهوم و مصادیق مودّت، گفت: هم شیعیان با روایات ترجمه کرده‌اند و هم اهل‌سنت ترجمه کرده‌اند که قربا یعنی امیرالمؤمنین، صدیقهٔ کبری، امام مجتبی، ابی‌عبدالله و 9 فرزندشان(ع) که همه امام معصوم بودند. این معنی قرباست که ما در همهٔ تفاسیرمان نوشته‌ایم، آنها هم نوشته‌اند؛ البته بعضی‌هایشان دایره را مقداری بزرگ‌تر کرده و گفته‌اند منظور از قربا ام‌سلمه، ام‌حبیبه، حفصه، و عایشه هم هست، ولی ما این وسعت مسئله را قبول نداریم و اصلاً عقلی نیست که پاداش پیغمبر(ص)، محبت و اقتدای به چهار تا پنج نفر از همسرانشان باشد. اگر آیه این را می‌گوید که بعد از مرگ من، زنان من را دوست داشته باشید، احترام و اقتدا کنید؛ پس طبق آیه بر همهٔ مسلمان‌ها واجب بوده است که وقتی عایشه آنها را به جنگ با امیرالمؤمنین(ع) دعوت کرد، باید می‌رفتند و علی(ع) را می‌کشتند در حالی که در کتب اهل سنت آمده، مُشت و شمشیر بلند کردن در مقابل جانشین پیغمبر، کفر است. البته شیعیان دلیل‌های دیگر هم دارند که این گستردگی در مصداق درست نیست و قُرْبا یعنی امیرالمؤمنین، صدیقهٔ کبری، امام مجتبی، ابی‌عبدالله و 9 امام معصوم(ع) که به اینها محبت داشته باشید و اقتدا کنید. این امر واجب الهی است.
محبت به اهل‌بیت(ع) و اقتدای به آنها برای دنیا و آخرت خودمان است
نویسنده کتاب «اهل‌بیت(ع) عرشیان فرش نشین» افزود: خداوند در آیه 47 سوره سبأ به پیغمبر می‌گوید: به امت بگو این پاداشی که من از شما برای 23 سال زحمتم طلب کرده‌ام، یعنی «اَلْمَوَدَّةَ فِی اَلْقُرْبیٰ» محبت به اهل‌بیتم و اقتدای به آنها، «ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ» (سورهٔ سبأ، آیهٔ 47)، برای دنیا و آخرت خودتان است؛ یعنی حبیب من، همهٔ پاداشت را به امت برگردان. یعنی شما اهل‌بیت(ع) را دوست داشته باشید، به فقه اهل‌بیت(ع) عمل کنید و براساس رأی اهل‌بیت(ع) نماز بخوانید، روزه بگیرید، حج بروید و زکات بدهید. براساس وضع اهل‌بیت(ع) هم‌اخلاق آنها شوید که کل آن برای خودتان است.
چرا گمان می کنید برای 23 سال عمر پیغمبر(ص) که طلبکار می‌شود، کسی را محاکمه نمی‌کنند!
وی گفت: معنای عرفانی آیه «ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ» یعنی شما فقط و فقط با اهل‌بیت(ع) می‌توانید به بهشت بروید و مشمول رحمت خدا و مغفرت خدا شوید؛ اگر این مزد و پاداش پیغمبر(ص) را کنار بگذارید، پیغمبر(ص) در قیامت از شما 23 سال عمرش را طلبکار می‌شود، شما هم قیامت نمی‌توانید طلبش را بدهید و باید سرتان را پایین بیندازید و به جهنم بروید.
استاد انصاریان در پایان در مورد محاکمه و بازخواست در روز قیامت برای مودّت قربا، اظهار کرد: وقتی شخصیت عظیمی همانند فیض کاشانی در کتاب هشت جلدی «محجة البیضاء» خود از قول پیغمبر(ص) نقل می کند که ایشان می‌فرمایند: اگر به قصابی بروی و انگشتت را بدون رضایت و اجازهٔ قصاب روی قطعه گوشتی بگذاری که آویزان است و بگویی آقای قصاب از این گوشت به من بده، قصاب هم به‌خاطر بهداشتِ لاشهٔ گوسفند که نباید کسی دست بزند، در دلش راضی نباشد، روز قیامت به‌اندازهٔ چربی‌ای که به سر انگشتت مالید شده، برای تو دادگاه تشکیل می‌شود که چرا بی‌اجازهٔ مردم چربی مغازهٔ مردم را با انگشتت بردی؟! وقتی در قیامت کسی را برای یک‌ذره چربی که دستش را با صابون می‌شورد، هیچ کجا هم حساب نمی‌شود و به درد هیچ‌چیز هم نمی‌خورد، محاکمه کنند؛ حال برای 23 سال عمر پیغمبر(ص) که طلبکار می‌شود، کسی را محاکمه نمی‌کنند؟
انتهای پیام ۳۱۳/۱۷
